JESTEM PIĘKNYM MŁODYM BUNTOWNIKIEM


ty którego znów druidzi w śnie ograli
głód maskujesz pozą nieboraka
ty której na drut nie nawlókł się koralik
idziesz boso ale na czworakach

milcząc o tym jak się sprawy posuwają
po zmurszałych przęsłach w mdłych zastojach
stań przed mą spoconą brwią i wonną fają
czujesz ziom pazury w plecach to ja


jestem pięknym młodym buntownikiem
nie patrz na mnie z miną  niestosowną
póki co nie zdradzam się przed nikim
stąd ta moja skromna powierzchowność

gdy zakląskam głosem o poranku
rzadkim i szlachetnym jak ta trufla
odpłyń w trans śmietanko poplątańców
reszcie niech się śni że gram w kamuflaż


ideały zwłaszcza te z najwyższej półki
raz na hałdzie a raz na wywrotce
sączę jadem z zębów wiecznie niepożółkłych
z królem olch bitnikiem i mołodcem

ty którego znów druidzi w śnie ograli
zrozum głód nikomu się nie przejadł
ty której na drut nie nawlókł się koralik
odsłoń splot słoneczny uwierz że ja


jestem pięknym młodym buntownikiem
a ty jesteś mą zwierzyną łowną
tylko z tym nie zdradźmy się przed nikim
vivat semper skromna powierzchowność

końcem końców będzie moja puenta
wieniec wieńców spocznie na mych skroniach
tylko widzę... brać nierozgarnięta
stąd mój dystans i autoironia